چه زیبا می رقصی!!!

سلام

این بار از آزادی نمی گویم وصف دربندی می کنم! اسارت را می شکافم و زندانبان را ترسیم می کنم. سلولی که من از آن حرف می زنم آخرین اتاق از آخرین راهرویی است که نه نور به آنجا راه دارد نه هوا. فقط روزی که این جا را می ساختند نسیم خنکی می وزید به داخل آمد و آن نیز محبوس شد. چهار زندانبان با صورت هایی پوشیده از غبار لباس های زندانیان در اینجا نگهبانی می دهند. صدای فریادهایشان را می شنوی که بر سر تازه وارد ها فرو می آید. پیرمردی در گوشه ی راه رو در سلول شماره ی شش نشسته . مدت هاست که خیره به سوراخ لوله فاضلاب می نشیند تا سوسک های از همه جا بی خبر را غافلگیر کند. ولی من با این پیرمرد و هم سلولی اش کاری ندارم. از آخرین سلول انتهای راه رو می گویم. جایی که زندانی اش فقط یک مرد است. مردی که می داند تا مرگ فقط دوازده ضربه فاصله دارد. ولی می نویسد و می خواند و گاهی پاره می کند و گاهی اشک می ریزد. گاهی لبخند می زند و گاهی فقط نگاه می کند. همه جا تاریک است و او با نور ذهنش می نویسد. صدای خرد شدن می شنود . صدای فریاد. همیشه موقع نوشتن این گونه است. یاد مادرش می افتد که حتی تصویرش را به خاطر نمی آورد. باز صدایی می شنود این بار نه خرد شدن استخوان است نه فریاد ناخن کشیدن. صدای زمزمه ای است که زندان بان همیشه زیر لب دارد. نمی فهمد چه می گوید . فقط صداست که می آید. ترس.......ترس از تلو خوردن در هوا او را بی قرار می کند. ترس ندیدن مادرش. پدرش یا شاید ترس ندیدن آسمان وقتی خورشید غروب می کند. اینبار دیگر قطعی ست. آخرین بازجو در آخرین بازجویی می گفت. همیشه از مرگ می ترسیدی. ولی این بار مرگ را می پذیری. ساعتی نداری که ثانیه ثانیه اش را بشماری شاید زمان دیرتر بگذرد. صدای پا همه ی افکارت را به هم می ریزد. صدای باز شدن در. و صدای آشنای زندان بان. می خندد به قیافه ی رنگ پریده ات. بلندت می کند و به دست ها و پاهایت زنجیر می زند. و تو فقط قدم هایت را می شماری. یک ..دو .. سه... از پله ها بالا می روی وارد محوطه ای می شوی و چشم هایی را می بینی که برایت آشناست. می روی بالای سکوی پرتاب. ولی پرتاب به کجا؟ برای چه؟ نمی دانی...... فقط طناب را حس می کنی . آب دهانت گیر می کند. پارچه ای سیاه روی صورتت کشیده می شود . بی حرکتی . خیلی بی حرکت. شاید نیرویت را نگه داشتی تا برای رقصیدن در هوا همه را خرج کنی. دندان هایت قفل می شود. چه قدر زمان دیر می گذرد. فقط سیاهی می بینی به یاد گل های شقایق می افتی ولی دیگر برای فکر کردن خیلی دیر است. چه زیبا می رقصی........