سلام
من باز برایت نوشتم.حالم خوب است. احوال تو را می دانم. مثل همیشه خوبی و فقط در کنارم نیستی. در کنار ما نیستی. بغضی در گلویم هست که می خواهد بترکد از ناجوانمردی ها. ولی چشم هایم را می بندم تا تو را به یاد آورم که چقدر دوری. چرا دخترک شب های پر غصه را تنها گذاشتی؟ گفتم حالم خوب است ولی نه به اندازه ی تو . خنده هایت هنوز در گوشم شنیده می شوند. هنوز آوای دل نشینت مرا به اوج رویاهای کودکی ام به لحظه های با تو بودن می برد. سال هاست نه صدایی از تو شنیدم نه جایی سخنی از تو. ولی باور دارم به روز موعودی که می آیی و مرا ما را رها می کنی از بند قدرت طلبان. تا انگشتان لاغر و بی جانم چیزی را حس می کنند برایت می نویسم . می نویسم که بیایی. می نویسم که دلت برایم بسوزد . شاید گریه های شبانه ام مرهمی باشد برای پر کردن جای خالی ات. می شنوی؟ صدای فریاد ها را می گویم. همه می خوانند تو را تا بیایی. صدای زن همسایه مان را دیشب شنیدی؟ پسرش را بردند به جرم بی کسی. به جرم خواستنت. تا کی می خواهی که خونخواران , خون های تازه ی زخم های کهنه ی بی کسی را بمکند؟ تا کی می خواهی صبر کنی و فقط نظاره گر برداران باشی. می خواهی صبر ایوب را به سخره بگیری!؟ یا می خواهی جنازه های به زمین افتاده را دیده بانی کنی؟ دلم پر از تنهایی ست. بیا تا باور کنم هنوز زنده ای. هنوز مرا می بینی و هنوز احساست برای انسانیت به غلیان می آید. ای آزادی....
