اجرای حکم!!!

وقتی می خواستند مرا به سلول انفرادی منتقل کنند فهمیدم زمانش فرا رسیده است. از اینکه بالاخره از بازجویی ها خلاص می شوم حس ِ خوبی داشتم.  ولی این حس به ساعت نکشیده تبدیل به انواع صداهایی شد که از درودیوار روی سرم خراب می شدند. فکرش هم نمی کردم روزی به این لحظه از زندگی ام برسم که جدال ِ من با سنگ باشد. ای کاش چشمانم را ببندند از اول ِ اول ِ اول.

فکرش هم برایم غیر ممکن است . نمی دانم دقیقا چه بلایی به سرم خواهند آورد. من فقط اسمش را شنیده بودم. حالا باید زندگی ام را در فهمیدنش به حراج بگذارم. چه بهای گزافی.

اجرای حکم شروع شد. در طول زندگی ام همیشه از صدمه دیدن چشمانم وحشت داشتم. اجرای حکم که شروع شد به یاد  حکومت کلیسا در قرون وسطی افتادم. انگار زمان به عقب برگشته است و در آن دوران زندگی می کنم.

از دستانم , از سرم , از چشمانم , از گوش هایم , از بینی ام , از دهانم , از دندان هایم معذرت می خواهم. این طور متلاشی شدن برازنده ی  شما نیست. اجرای حکم شروع شد. نمی دانم به زمان اضافه می شود یا از آن کم. وقت ِ من شروع شده یا پایان می یابد. دیگر نمی توانم حرف بزنم. جویبار ِ خون شد ذهنم. درد ِ من از هم گسیختن ِ بدنم نیست , درد ِ من از تاریکی ِ ذهن های منجنیق های انسان نماست. اجرای حکم تمام شد...

 جمعه12شهریور 89 بهاره شاین

خیال ِ رهایی تو !!!

پنجره ی اتاقم را که باز می کنم عطر ِ وجودت مرا به رویای با تو بودن می برد
دوست دارم وقتی می خوابم اولین تصویر ِ ذهنی ام باشی
وقتی به آینه نگاه می کنم اولین تبلور ِ نور آفتاب باشی
همه جا به تو فکر می کنم که اینبار بیایی
ولی وقتی ساعت شماته دار ِ اتاق روی 12 ثابت می ماند
می فهمم که من سال ها پیش از تو مرده ام
روح ِ من فقط به امید دیدار ِ دوباره ات به بستر نرفته
پس اگر باز خوابم برد به خوابم بیا و مرا در آغوش کش
نه
اصلا هیچ وقت نیا
چون نمی خواهم صورت ِ کبود و لاغرم را ببینی
می خواهم آخرین تصویرم همان صورت ِ پاک و معصوم باشد
بگذار آخرین دیدارمان همان خیال باشد
شاید بدون تو دوباره نه هزار باره بمیرم
ولی دوست دارم
آخرین دیدارمان همان خیال باشد 

دوشنبه 7 تیر 89 بهاره شاین

یاد ایام!!!

من اما از پس ِ کوچه پس کوچه های شهری می آیم که تو از آن رد شدی
با همان کفش های نو
با همان خیال ِ تازه ی همیشگی ات
سبد ِ میوه ات را می گذاری توی کوچه
و با همان صدای طنین اندازت سلام می گویی
ولی اینبار جوابی نخواهی شنید
زیرا مردان ِ شهرمان در نبرد ِ عدالت خواهی کشته شدند
و زنان  نیز مویه کنان به دنبال مسیر ِ خون های جامانده می روند
و من
همان دختر ِ تنها
نشسته ام تا تو بیایی
و آخرین قطرات شرافتم را به تو هدیه کنم
شاید امید ِ کودکان بی پدر شود
شاید آزادی را ببیند
شاید ارثیه ای شود برای قصه شدن
و یا حتی گذرگاه بیداری شود

دیوانه ها عاشق نمی شوند!!!

تخت کناری من مدت هاست که خالیه. در این یک سال و نیم کسی روی آن دوام نیاورد. یا به دارو حساسیت داشت و در کما می رفت یا شب از روی تخت می افتاد و احتمالا سرش به جایی می خورد و تمام. به خاطر همین اتاق من نحس ترین اتاق اینجا شد . و خب مسلما من هم شدم نحس ترین آدم که هم اتاقی هایش عمرشان در اینجا بیشتر از یک روز نیست. من به این اوضاع عادت کردم و خدا می داند وقتی به چیزی عادت کنی عزرائیل هم نمی تواند آن را از تو جدا کند. البته می دانم کمی با اغراق گفتم. ولی از دیوانه ای که نحس هم هست چه انتظاری دارید. تا اینکه زدو از بخت خوب یا بد من , یک نفر به اتاقم اضافه شد. آن قدر گیج بود که به نگاه های ترحم انگیز بقیه توجهی نکرد. حتی دیوانه ای که بلند بلند برایش فاتحه می خواند. من هم از زیر ملافه با دقت نگاهش می کردم . می دانستم که امشب یا حداکثر فردا کارش تمام است. تا تخت را دید رویش دراز کشید و خوابید. ساعت نه و نیم خاموشی بود ولی به لطف تیر چراغ برق حیاط تا نیمه شب روشنایی داشتیم. تا صدایی شنیده می شد سریع رویم را بر می گرداندم تا ببینم این رفیق تازه واردم هنوز نفس می کشد یا نه. صبح که شد با شور و هیجانی خاص سرم را چرخاندم تا ببینم چه بلایی سرش آمده. تخت خالی بود. نیشخندی شیطانی زدم طوری که اگر به آینه نگاه می کردم  حتما دو عدد شاخ قرمز روی سرم می دیدم. انگار خودم باورم شده بود که نحس هستم. در باز شد. با چشمانی از حدقه در آمده همان مرد دیشبی را دیدم که با لباس ورزشی از حیاط می آمد. سریع به خودم نگاه کردم. گفتم شاید دیشب خودم از تخت افتادم و مردم یا شایدم تازگی ها به قرصی چیزی حساسیت پیدا کردم. دیدم نه. هنوز زنده ام. آب دهانم را قورت دادم و به خودم گفتم حتما این بابا خودش ختم تموم قاتل ها و جنایتکاراس. ولی بعدش گفتم نه. امشب کارش تمومه. اصلا خودم هم نمی دانستم چرا به مردن هم اتاقی هایم علاقه پیدا کردم. دو روز گذشت. سه روز هم پشتش. ولی نه. مثل اینکه این آقا اصلا خیال نداره جون به عزرائیل بده. برای من که بیشتر از یکی دو روز هم اتاقی هایم را زیارت نمی کردم, این نفر جدید شده بود برایم کابوس. منتظر بودم یک بلایی سرش بیاید و به خودم اثبات شود که هنوز سق سیاهم کار می کند و اوراق نشده. روزها به همین منوال می گذشت تا اینکه تصمیم گرفتم سر صحبت را با او باز کنم. (تعجب نکنید که چرا تا حالا با او حرف نزدم , چون دیوانه ها دیر به واقعیت ماجرا پی می برند.) داستان زندگی و آمدنش به اینجا را گفت. جوانی بود میانه با موهای جوگندمی که سنش را چندین برابر نشان می داد. آرام صحبت می کرد یعنی بهتر است بگویم اصلا حرف نمی زد مگر اینکه چیزی ازو می پرسیدم. از گذشته اش گفت و گفت و گفت تا اینکه مجبور شدم حرفم را پس بگیرم که او زیاد حرف نمی زند. از آن روز مدت ها می گذرد. یادم می آید ماه ها در کنارم بود تا اینکه... تا اینکه... تا اینکه... آخر میدانید دیوانه ها فراموشی هم دارند. یادم نمی آید چه بر سرش آمد. تنها چیزی که از او به یاد دارم این حرف هایش بود که می گفت: دیوانه ها نگاه می کنند , دیوانه ها بازی می کنند , دیوانه ها ورزش می کنند , دیوانه ها حرف می زنند شعر می گویند داستان می نویسند کتاب می خوانند ولی دیوانه ها عاشق نمی شوند!!!

بهاره شاین جمعه 29 مرداد 89

که بیایی!!!

سلام
بعد از مدت نسبتا طولانی دوباره می نویسم و تکه تکه از آشفتگی هایی ذهنی ام را گرد هم می آورم و می چینم. می خواهم باز از آزادی بگویم. هر چند به بی فایدگی اش پی بردم. پی بردم به اسارتش. پی بردم به بی همتایی اش. پی بردم به زندان بانش. پی بردم به همه ی چیز هایی که نباید پی می بردم . نمی دانم چرا , ولی فکر می کنم که امیدی که در دل داشتم همراه آزادی و آزادگی سر به بیابان گذاشته یا شاید اسیر شده یا شاید راه گم کرده یا شاید فریفته ی تزویر و ریا شده یا شاید ... شاید از بین رفته طوری که انگار به وجود نیامده بود. دیر زمانی نیست که تلخی نگاهت را حس می کنم و دم فرو نمی آورم. دیر زمانی نیست که به تو کشش پیدا کردم . هر چه بیشتر در تو فرو می روم بیشتر تن نحیفم را در کشاکش رویارویی با سیم های خاردار دورت می یابم. هنوز هم در پس ِ آخرین غروب خورشیدی که با هم دیدیم نگاهت را می بینم. هنوز در انعکاس ِ تبلور ِ نور خورشید بر گونه هایت , رنگین کمانی از اشک ها و لبخند هایی را که با هم ساختیم را می بینم. چه بی رحم شده ای . چه سنگدل. چه خودخواه. و من چقدر احمق که هنوز به پایت نشسته ام که بیایی و ورق بزنی که آغاز کنی این پایان را . که بیایی که بیایی که بیایی... ای آزادی

ژاندارک های مرد و زن ِ ایرانی!!!

سلام

خواستم این بار از پنجره ی نگاه کسی به آزادی نگاه کنم که شاید خودم هیچ وقت درکش نکردم. کسی که تا مدت ها برایم ارزشی نداشت و هنوز هم گاهی بی تفاوت می شم نسبت به خواسته هایش یا شاید نیاز هایش. قرار بود اینجا گذرگاه بیداری شود ولی انگار خاموش خانه است. و یا شاید سلولی ست که محکوم به اعدامی را در خود جای داده ولی هر چه هست مکانی ست برای شناخت یا جایی که در آن نه خون حرف می زند نه طناب ِ گیس شده دور گردن یک انسان به جرم بیان و یا شاید به جرم هیچی و پوچی. می خواهم این بار از زبان ِ کسی حرف از آزادی بزنم که نه می داند کیست نه چیست. دربند ِ دیوانه خانه ای ابدیست. شاید بتوانم بنویسم و بگویم از او ولی هرگز نمی توانم چراغ تنهایی را در او خاموش کنم. چراغی که سالهاست برافروخته شده و فقط یک باد ِ خنک خاموشش می کند ولی دریغ از تنها وزش یک نسیم. می گفت آزادی را همان قدر دوست دارم که دربندی را. پرسیدم چگونه دو نقیض را جمع می کنی؟ گفت به من یاد دادند که آزادی یعنی همان دربندی و اسارت. اسارت در رهایی. نفهمیدم. هنوز هم نمی فهمم. اسارت در رهایی!!! شاید من هم اسیر ِ آزادی شدم. و احتمالا مانده ام تا کی نوبت به من برسد و در سکوی پرتاب قرار گیرم. همان سکویی که رقص ِ در بادش معروف است. می ترسم اگر نوبت به من برسد نتوانم شجاعانه سر بلند کنم و تا ابدیت روی عقایدم بایستم . ای ژاندارک یعنی می توانم مثل تو باشم و در آتش ِ کینه توزان راست قامت بمانم تا بمیرم؟ چقدر دلم می خواهد اراده ی تو را داشتم و در حالی که بوی سوختن ِ گوشت ِ تنم به مشامم می رسد هنوز کلمه ای از حرفم بر نگردم.......... بازم نتوانستم گریه کنم. دلم یه اشک مفصل می خواهد ولی هنوز نمی توانم بگریم در حالی که تو و امثال تو استقامت داشتید تا لحظه ی آخر. چرا راه دور می روم اینجا هم هر روز ژاندارک های مرد و زن می سوزند در آتش و هیچ نمی گویند. اصلا باید اینها بشوند اسطوره ی مقاومت و دلیری. تا شاید یکی مثل من بخواهد ادامه دهد راهی را که امید است پایان داشته باشد, شاید............

هنوز به یاد ِ گذشته می خوانمت!!!

سلام

از من دلگیر نشو اگر چند صباحی ست برایت نمی نویسم. که حتم دارم روح ِ بلند پروازه ات می شناسد این دخترک کوچه های بی کسی را. این بار نه می خواهم تلخ باشم . نه سیاه . نه به قول بعضی ها نیهیلیست یا مارکسیست. امروز این فقط بهاره است که برایت می نویسد. بهاره ای که می داند روزی خواهد رسید که می آیی و به همه ثابت می کنی که فقط در ذهن ها نیستی. نور خورشید که به اتاق می آید وجودت را همچون پرنده ی آوازه خوان حس می کنم. در پرتو نگاه تنها کبوتر آزادی می توانم چهره ات را ببینم. نه با اسب سفید می آیی و نه با بال هایی از جنس ابریشم. می آیی بدون تکلف. دلربایی می کنی از نگاه شرمسارت. می دانم در پس خیالِ آمدنت روحی را مسخر خود کرده ای که خود هیچ است بدون تو. شاید این بار که به خوابم آمدی فقط نگاهت کنم و هیچ نگویم. نگاهت کنم تا شاید سنگینی فضا را حس کنی و سخن بگویی. کلمات هم دیگر یارای همراهی ندارند. رفته اند از بس به امید رویارویی با تو روزگار گذراندند. می ترسم از روزی که بروم بدون دیدار تو. بدون حرف زدن با تو در حالی که صدای خنده هایت دنیا را برداشته است. هر بار که به آخر نوشته می رسم نگرانم که نکند این آخرین باشد و تو هنوز نیامده باشی. می بینی که چقدر روحم را در گرو گذاشته ام تا وام نگاهت را حتی برای لحظه ای در اختیار بگیرم. می بینی هنوز قسط های عقب مانده از گرفتن ِ تصورت را پرداخت نکرده ام. می بینی من ِ بی نیاز از دنیا را چه محتاج ِ ثانیه ای با تو بودن کرده ای. اگر چیزی از روحم باقی مانده تقدیمت می کنم اگر بازم گرمای دستت را احساس کنم. ای آزادی.........

شاید این بار به نام تو صفحه ی گرامافون را عوض کنم!!!

امید دارم که بخوانی اش و با من هم صدایی کنی. این بار برایت عاشقانه می نویسم شاید عشق من به تو گذرگاهی باشد تا بیابی مرا و صدایم کنی و من با تو یک صدا شعری که دوست داریم را زمزمه کنیم.

پس شروع می کنم.

تنهاترین رهایی بخش من سلام

دیری نیست که برایت می نویسم ولی دیرگاهی ست که نام تو بر زبانم جاری ست. به یاد تو شب ها به بستر می روم و به یاد تو صبح ها از خواب بر می خیزم. حیران شدم از بی توایی. ولی هنوز امید دارم به با توایی. هنوز دفتر خاطراتم خیس است از قطرات اشکی که با هم ریختیم به پایش. هنوز گل سرخ حیاطمان پر شکوه تر از همیشه است به خاطر خاکی که به پایش ریختی و آبی که به پایش ریختم. می بینی خانه فقط تو را کم دارد. یادت هست که موقع رفتنت چقدر نگاهت کردم تا برق چشمانم سستی ِ پاهایت شود؟ یادت هست که موقع رفتنت هیچ نگفتم مگر زمزمه ی همیشگی را؟ به من گفتی چیزی نگو تا استوار بایستم و محکم باشم. گفتی بر می گردم اگر به یاد من باشی. گفتی و گفتی. ولی من باز سکوت کردم. یاد روزهای خوب با تو بودن من را می برد با خودش به آن سوی لحظه ها. می برد و از حرکت باز نمی ایستد. بو بکش. هنوز همان بوی همیشگی می دهی. هنوز وقتی به ذهنم سرک می کشی همان بو را می دهی. من چقدر این بو را دوست دارم. به من می خندیدی که باید عشق مان را در کتاب ها بیاورند ولی افسوس که چقدر زود ترکم کردی....

خیلی زود بود برایم که نبینمت و نبویمت و لمست نکنم. گفته بودی چند بهار صبر کنم؟ یادم نمی آید. بهاران آمدند و خزانان رفتند ولی از تو خبری نشد. من هنوز به یاد تو گل های شمعدانی اتاق روبروی باغ را نگه داشتم. روز آخری پژمردند از بس خود را به آب و آتش زدند برایت. هر روز جای بوسه ات را بر خاک هزار بار نوازش می کنم. تعلق را دوست نداشتی ولی خود متعلق بودی. متعلق به من به ما به همه. شاید آخرین نوشته ام را وقتی بنویسم که کنارم نشسته باشی و به امید فرداها صفحه ی گرامافون را عوض می کنی می گذاری روی آهنگ مورد علاقه مان....ای ایران ای مرز پرگهر ای خاکت سرچشمه ی هنر

چه زیبا می رقصی!!!

سلام

این بار از آزادی نمی گویم وصف دربندی می کنم! اسارت را می شکافم و زندانبان را ترسیم می کنم. سلولی که من از آن حرف می زنم آخرین اتاق از آخرین راهرویی است که نه نور به آنجا راه دارد نه هوا. فقط روزی که این جا را می ساختند نسیم خنکی می وزید به داخل آمد و آن نیز محبوس شد. چهار زندانبان با صورت هایی پوشیده از غبار لباس های زندانیان در اینجا نگهبانی می دهند. صدای فریادهایشان را می شنوی که بر سر تازه وارد ها فرو می آید. پیرمردی در گوشه ی راه رو در سلول شماره ی شش نشسته . مدت هاست که خیره به سوراخ لوله فاضلاب می نشیند تا سوسک های از همه جا بی خبر را غافلگیر کند. ولی من با این پیرمرد و هم سلولی اش کاری ندارم. از آخرین سلول انتهای راه رو می گویم. جایی که زندانی اش فقط یک مرد است. مردی که می داند تا مرگ فقط دوازده ضربه فاصله دارد. ولی می نویسد و می خواند و گاهی پاره می کند و گاهی اشک می ریزد. گاهی لبخند می زند و گاهی فقط نگاه می کند. همه جا تاریک است و او با نور ذهنش می نویسد. صدای خرد شدن می شنود . صدای فریاد. همیشه موقع نوشتن این گونه است. یاد مادرش می افتد که حتی تصویرش را به خاطر نمی آورد. باز صدایی می شنود این بار نه خرد شدن استخوان است نه فریاد ناخن کشیدن. صدای زمزمه ای است که زندان بان همیشه زیر لب دارد. نمی فهمد چه می گوید . فقط صداست که می آید. ترس.......ترس از تلو خوردن در هوا او را بی قرار می کند. ترس ندیدن مادرش. پدرش یا شاید ترس ندیدن آسمان وقتی خورشید غروب می کند. اینبار دیگر قطعی ست. آخرین بازجو در آخرین بازجویی می گفت. همیشه از مرگ می ترسیدی. ولی این بار مرگ را می پذیری. ساعتی نداری که ثانیه ثانیه اش را بشماری شاید زمان دیرتر بگذرد. صدای پا همه ی افکارت را به هم می ریزد. صدای باز شدن در. و صدای آشنای زندان بان. می خندد به قیافه ی رنگ پریده ات. بلندت می کند و به دست ها و پاهایت زنجیر می زند. و تو فقط قدم هایت را می شماری. یک ..دو .. سه... از پله ها بالا می روی وارد محوطه ای می شوی و چشم هایی را می بینی که برایت آشناست. می روی بالای سکوی پرتاب. ولی پرتاب به کجا؟ برای چه؟ نمی دانی...... فقط طناب را حس می کنی . آب دهانت گیر می کند. پارچه ای سیاه روی صورتت کشیده می شود . بی حرکتی . خیلی بی حرکت. شاید نیرویت را نگه داشتی تا برای رقصیدن در هوا همه را خرج کنی. دندان هایت قفل می شود. چه قدر زمان دیر می گذرد. فقط سیاهی می بینی به یاد گل های شقایق می افتی ولی دیگر برای فکر کردن خیلی دیر است. چه زیبا می رقصی........

جوانمردی مال ایرانم!!!

سلام

حالم از روزهای پیش بدتر است پس جویای احوال من نباش. نپرس از تنهایی ام چون تنها چیزی که دارم تنهایی است. نپرس از غرورم که پایمال شد زیر بار تنهایی. چیزی نگو فقط گوش کن. من با تو سخن خواهم گفت. دیگر از بی کسی ها نمی گویم چون عادت به بی کسی دارم. دیگر از خواهرم نمی گویم چون عادت به کبودی های دست ِ له شده اش زیر ِ کفش های نامردان دارم. دیگر از برادرم نمی گویم چون عادت به خون های بی رنگِ ظاهر سخته اش کردم. گفتم خون ِ بی رنگ . آری درست شنیدی. بی رنگ است از بی رنگی های زمانه. بی رنگ است چون قرمزی ِ خونش را فروخت تا مرهم بغض های مادر کند. خون من و خواهر و برادرم بی رنگ است. مکیده شده ولی هنوز جریان دارد. هنوز می خروشد . هنوز می غرد و هنوز ایمان به تو دارد. راستی یادم رفت بگویم , هنوز خون می خری و جوانمردی می فروشی؟ خون تازه سیری چند؟ خون من مال تو . ولی جوانمردی مال ایرانم...

دلم پر از تنهایی ست!!!

سلام

من باز برایت نوشتم.حالم خوب است. احوال تو را می دانم. مثل همیشه خوبی و فقط در کنارم نیستی. در کنار ما نیستی. بغضی در گلویم هست که می خواهد بترکد از ناجوانمردی ها. ولی چشم هایم را می بندم تا تو را به یاد آورم که چقدر دوری. چرا دخترک شب های پر غصه را تنها گذاشتی؟ گفتم حالم خوب است ولی نه به اندازه ی تو . خنده هایت هنوز در گوشم شنیده می شوند. هنوز آوای دل نشینت مرا به اوج رویاهای کودکی ام به لحظه های با تو بودن می برد. سال هاست نه صدایی از تو شنیدم نه جایی سخنی از تو. ولی باور دارم به روز موعودی که می آیی و مرا ما را رها می کنی از بند قدرت طلبان. تا انگشتان لاغر و بی جانم چیزی را حس می کنند برایت می نویسم . می نویسم که بیایی. می نویسم که دلت برایم بسوزد . شاید گریه های شبانه ام مرهمی باشد برای پر کردن جای خالی ات. می شنوی؟ صدای فریاد ها را می گویم. همه می خوانند تو را تا بیایی. صدای زن همسایه مان را دیشب شنیدی؟ پسرش را بردند به جرم بی کسی. به جرم خواستنت. تا کی می خواهی که خونخواران , خون های تازه ی زخم های کهنه ی بی کسی را بمکند؟ تا کی می خواهی صبر کنی و فقط نظاره گر برداران باشی. می خواهی صبر ایوب را به سخره بگیری!؟ یا می خواهی جنازه های به زمین افتاده را دیده بانی کنی؟ دلم پر از تنهایی ست. بیا تا باور کنم هنوز زنده ای. هنوز مرا می بینی و هنوز احساست برای انسانیت به غلیان می آید. ای آزادی....

دریا نبود!!!

سلام

اول بگویم که تا تو نیایی من از نوشتن باز نمی ایستم! برایت می نویسم از فقیرهایمان از ندار هایمان برایت از بی کسی می گویم. دیروز قدم به ساحل گذاشتم. دریا را دیدم. ولی این بار بدون تو. همیشه دریا برایم آرامش داشت ولی دیروز به دورترین جایی که چشمم یاری داد نگریستم حتی تو را در آن سوی آبها ندیدم. پس کجایی؟ دنیا در پی توست. دیروز واقعا تنهایی را حس کردم. همانطور تلخ و نفرت انگیز. دوست داشتم کنارم باشی و تا صبح برایم از دوستانت بگویی. از محبت عشق وفاداری ولی نبودی. چه صبری داری. دیروز خنده را دیدم بر لب کودک در آغوش گرفته. ولی باز تو در کنارش نبودی چون زود خنده را ازو گرفتند با بی رحمی. دیروز اشک را دیدم ولی باز تو در کنارش نبودی چون آرامش به سویش آمد. من باز غمگین تو بودم. دیروز حرف هایم را به دریا گفتم. شاید هوس شنا کردی و به تو بگوید. به او گفتم می بینی چه خرج ها می کنند تا از سراسر کشور از تمام پایگاه ها مردم را جمع کنند تا تحسین کنند شیطان زمان را. می بینی چگونه به غلیان آمدند از فرط مستی. می بینی چگونه می خروشند برای بی خروشان. برای بی رحمان. می بینی؟ همه را به او گفتم ولی دیگر دریا نبود که با او حرف می زدم. گرداب شد. گردابی از آه کشیدن ها. گردابی از اشک ها. خورشید غروب کرد. همانطور آرام و بی صدا. شب آمد. با شکوه تر از همیشه. ستاره دیده شد. با نور همیشگی اش. ولی باز هم تو نیامدی منتظرت می مانم. تا به تو برسم .تا تو را داشته باشم .تا تو را احساس کنم. ای آزادی...