دستان ِ من تاب گرمای وجودت را ندارند
بگذار این بار فقط چشمانت با من سخن بگویند
شاید گرمی ِ نگاهت سردی ِ تنم را بپوشاند
و یا شاید برق ِ نگاهت جرقه ی امید را در من زنده کند
این بار فقط مرا نگاه کن ای آزادی...
بعد از یه روز سخت کاری یه فنجون قهوه برای خودت درست می کنی و می شینی روی مبل. کنترل تلویزیون رو از روی میز عسلی کنار دستت بر می داری و اونو روشن می کنی. خبر تصادف یه اتوبوس توی یه شهر دور افتاده رو می شنوی. چون تصادف تو کشورت یه امر طبیعی و عادی ایه با بی تفاوتی کانالو عوض می کنی. گزارشگر داره از ارزونی کالاها خبر می ده. در حال پیوند دادن خواهر و مادر دولت هستی که یادت میاد دوستت ساعت 3 صبح تو رو با صدای مسیجش بیدار کرده که خیر سرش داره می ره به همون شهره دورافتاده ای که تصادف توش اتفاق افتاده. فورن کانالو بر می گردونی به قبلی. ولی از تصادف خبری نیست و گوینده از هوا حرف می زنه. سراسیمه می شی و زنگ می زنی به دوستت. گوشیش خاموشه. نگرانیت چند برابر می شه. نمی دونی باید تو این موقعیت چیکار کنی. همون طور که دست و پاتو گم کردی , قهوه می ریزه رو تحقیقت و همه چیزو به گند می کشه. بلند می شی و درحالی که فکرت رو برگه اس , سعی می کنی بری تو آشپزخونه و اون فنجون لعنتی رو بزاری تو سینک. از آشپزخونه که میای بیرون پات گیر می کنه به لبه ی فرشو با مخ می ری تو میز عسلی ای که کنترل هارو روش می زاری. بلند می شی و به زمین و زمان بدوبیراه می گی. دوباره یاد دوستت می افتی که تلفنت زنگ می زنه. ولی طبق معمول اشتباه گرفته. گوشی رو که میزاری دوباره با اضطراب کانال های مختلف تلویزیون رو وارسی می کنی که شاید خبر جدیدی از تصادف امروز پخش بشه. یه شهر کوچیک تو یه منطقه ی دور افتاده واست اندازه ی تمام شهرهای کشور خودت و کشور های همسایه ارزش پیدا می کنه. دوباره به دوستت زنگ می زنی و با صدای the mobile set is off قطعش می کنی. به بقیه ی دوستات زنگ می زنی تا شاید اونا خبری ازش داشته باشن ولی با تعجب زیاد می فهمی اونا هم گوشی شون خاموشه. دیگه موقعشه واقعن بترسی که چه اتفاقی افتاده؟ همین طور که فکرای بهم ریخته میان سراغت می شینی و دونه دونه بهشون فکر می کنی. موبایلتو نگاه می کنی و آخرین مسیج دوستتو باز می کنی :«پس شد ساعت 8صبح! جلوی در خونه منتظر باش» چی؟ از خودت می پرسی قرار نبود باهاشون بری. مصمم می شی بقیه ی پیام هارو چک کنی. وقتی همه رو می خونی می فهمی که این ردوبدل کردن پیام ها نشون می ده تو باید باهاشون می رفتی ولی چی شد که نرفتی؟ یه علامت سوال بزرگ همراه با تعجب؟! هیچی از صبح یادت نمیاد . به سر رسیدت نگاه می کنی و می بینی آره! روز چهارشنبه پنجم یه سفر به همون شهر دور افتاده توش مشخص شده و با خودکار قرمز چند تا ستاره ی بزرگ توش کشیدی. ولی سر در نمیاری. یعنی چی شده؟ بازم می ری سراغ تلویزیون . ولی نه! بهتره بری سراغ اینترنت تا از خبرگزاری های مختلف خبرو بدست بیاری. اسم اون شهرو سرچ می کنی! آره. تو صدر نتایج, خبر از یه تصادف می ده. همه شونو باز می کنی! بالاخره به لیست مرده ها می رسی. همه شون مردن. یه اوتوبوس با ماشین حمل سوخت تصادف کرده و همه مردن. یعنی بهتره بگی همه جزغاله شدن. اسم هارو چک می کنی. از چهل و خورده ای نفر که مردن , اولین اسم هارو نمی شناسی. ولی وقتی دقت می کنی به اسم دوستت می رسی! وحشتناکه! اسم بهترین دوستت تو لیست مرده هاست. اولین قطره ی اشکت می ریزه رو کیبورد. سرتو پایین میاری و اشک ها می شن سیلاب! می خوای یه نگاه کوتاه به بقیه ی اسم ها بندازی. به اسم و فامیلی ای برمی خوری که انگار برات آشنان. آره! خیلی آشنان! اسم خودته. به خودت می گی الان یکی هم اسم من توی اون شهر دورافتاده منتظره تا خونوادش جنازه شو تحویل بگیرن. یکی زنگ درو می زنه . به زحمت بلند می شی و در حالی که اشکاتو پاک می کنی, درو باز می کنی. ماتت می بره وقتی همون دوست مرده اتو می بینی که اومده پیشت. زبونت بند میادو نمی دونی باید چیکار کنی. ای کاش می تونستی حرف بزنی و اتفاقات امروزو واسش تعریف کنی که یه دفه چشمت به آستین کت دوستت می خوره که سوخته اس! حالا دیگه واقعن گیج شدی! می خوای ازش بپرسی که . . . که همه جا تاریک می شه و با یه جرقه سرتو بالا می گیری و می بینی که تو اتوبوسی و یه ماشین حمل سوخت از جلو داره به ماشین نزدیک می شه. چشماتو می بندی و دیگه چیزی یادت نمیاد . . .
قلمت را بتراش و خرده هایش را به باد بسپار. شاید این بار او به جای پخش کردنش , آن ها را برای خود بردارد.
ولی مدادت را نده. بگذار نوشتن فقط در انحصار تو باشد.
برایش بنویس. بنویس از باران , از درختان , از خورشید , از ماه از رنگین کمان . برایش از غم ننویس از گریه ننویس از زندان , اعدام , مرگ ننویس. بگذار در جهان پخش کند آوای دوستی را . نجوای دوست داشتن را.
برایش از امید بگو . از آرزو . از آزادی آزادی آزادی. . .
همیشه سرش تو کار ِ خودش بود. خیلی کم حرف می زد و کتاب خواندن را خیلی دوست داشت. با یک مارکر سبز زیر جملاتی که خوشش می آمد را خط می کشید. تمام وقتش در خواندن و نوشتن خلاصه می شد. این اواخر کم تر به خودش و خانواده اش توجه می کرد. حتی به کسی که به خاطر افکارش دوستش می داشت. به سفر رفت . سفری که مرا به یاد ِ آخر قصه ها می اندازد. مثل کلاغ. هنوزم سال هاست به خانه اش نرسیده است. او هم همینطور بود. رفت تا خود را پیدا کند ولی دریغ از یک نقطه ی مشخص در زندگی اش. رفت. رفت به امید رویارویی با خود. ولی. ولی گم شد در برخورد ِ نگاهش در آینه. گم کرد. گم شد. گمش کردند. و..... دیگر پیدا نشد............
دیروز مسیر زندگیم عوض شد. اعتقاداتم نه. فقط از راهی که توش بودم جدا شدم و قدم در مسیری گذاشتم که احساس می کنم سرنوشت من و احتمالن چند نفر دیگه دستخوش تغییرات اساسی خواهد شد. تصمیمی گرفتم که باید مدت ها پیش می گرفتم. الان احساس سبکی دارم. انگاریه محصول خراب رو انداختم قاطیه بقیه ی آشغالا و حالا یه چیز جدید دارم که باید از اول بهش رسیدگی کنم. امیدوارم هیچ وقت از تصمیمم برنگردم و همیشه ثابت قدم باشم.
بی تو
یا
با تو
اگر اینجا بنشینم
درست رو به روی تو
اما در خیال
به تو خواهم گفت که چقدر چشمانت به من کم لطفند
بی تو
یا
با تو
نمی دانم
اگر تو بودیو منو یک جفت چشم ِ یک جغد ِ تنها کز کرده در سوراخ ِ یک شاخه
آیا باز من
شعری از بی تو می گفتم؟
اگر من بودمو بی تو و یک جفت چشم ِ یک شاهین ِ اوج گرفته بر بالای ِ آن سرو ِ بلند
آیا باز من
شعری از با تو می گفتم؟
بی تو
یا
با تو
فرقی نمی کرد
من باز تنها
در گوشه ی یک چاه ِ در باز
می نشستم
تا تو
این بار
قبل از آب بر داشتن
نگاهت را
چند لحظه به من قرض دهی
.
.
.
.
.
امیدوارم حالت خوب بوده باشد. چون باید خوب باشی به خاطر ِ من. دلم این روزها خیلی هوای ِ حرف زدن با تو را دارد. در این مدتی که برایت درد ِ دل نکرده ام انگار چیزی را گم کرده بودم. این روزها دلم خیلی برای بودنت تنگ شده است. این چند روز تحقیر شدم , درشت شنیدم , ناراحت شدم , بغض کردم , گریه کردم . نمی دانم چقدر ِ دیگر می توانم تحمل کنم . مثل اسب ِ عصاری مدام دور ِ خودم می چرخم و منتظرم تو بیایی و به من بگویی هووووووش........... و مرا نگه داری. این بار اگر ببینمت هیچ وقت تنهایت نمی گذارم. شاید من هم بروم تا گم شوم ........مثل ِ تو..........ای آزادی
وقتی می خواستند مرا به سلول انفرادی منتقل کنند فهمیدم زمانش فرا رسیده است. از اینکه بالاخره از بازجویی ها خلاص می شوم حس ِ خوبی داشتم. ولی این حس به ساعت نکشیده تبدیل به انواع صداهایی شد که از درودیوار روی سرم خراب می شدند. فکرش هم نمی کردم روزی به این لحظه از زندگی ام برسم که جدال ِ من با سنگ باشد. ای کاش چشمانم را ببندند از اول ِ اول ِ اول.
فکرش هم برایم غیر ممکن است . نمی دانم دقیقا چه بلایی به سرم خواهند آورد. من فقط اسمش را شنیده بودم. حالا باید زندگی ام را در فهمیدنش به حراج بگذارم. چه بهای گزافی.
اجرای حکم شروع شد. در طول زندگی ام همیشه از صدمه دیدن چشمانم وحشت داشتم. اجرای حکم که شروع شد به یادحکومت کلیسا در قرون وسطی افتادم. انگار زمان به عقب برگشته است و در آن دوران زندگی می کنم.
از دستانم , از سرم , از چشمانم , از گوش هایم , از بینی ام , از دهانم , از دندان هایم معذرت می خواهم. این طور متلاشی شدن برازنده یشما نیست. اجرای حکم شروع شد. نمی دانم به زمان اضافه می شود یا از آن کم. وقت ِ من شروع شده یا پایان می یابد. دیگر نمی توانم حرف بزنم. جویبار ِ خون شد ذهنم. درد ِ من از هم گسیختن ِ بدنم نیست , درد ِ من از تاریکی ِ ذهن های منجنیق های انسان نماست. اجرای حکم تمام شد...
پنجره ی اتاقم را که باز می کنم عطر ِ وجودت مرا به رویای با تو بودن می برد دوست دارم وقتی می خوابم اولین تصویر ِ ذهنی ام باشی وقتی به آینه نگاه می کنم اولین تبلور ِ نور آفتاب باشی همه جا به تو فکر می کنم که اینبار بیایی ولی وقتی ساعت شماته دار ِ اتاق روی 12 ثابت می ماند می فهمم که من سال ها پیش از تو مرده ام روح ِ من فقط به امید دیدار ِ دوباره ات به بستر نرفته پس اگر باز خوابم برد به خوابم بیا و مرا در آغوش کش نه اصلا هیچ وقت نیا چون نمی خواهم صورت ِ کبود و لاغرم را ببینی می خواهم آخرین تصویرم همان صورت ِ پاک و معصوم باشد بگذار آخرین دیدارمان همان خیال باشد شاید بدون تو دوباره نه هزار باره بمیرم ولی دوست دارم آخرین دیدارمان همان خیال باشد
من اما از پس ِ کوچه پس کوچه های شهری می آیم که تو از آن رد شدی با همان کفش های نو با همان خیال ِ تازه ی همیشگی ات سبد ِ میوه ات را می گذاری توی کوچه و با همان صدای طنین اندازت سلام می گویی ولی اینبار جوابی نخواهی شنید زیرا مردان ِ شهرمان در نبرد ِ عدالت خواهی کشته شدند و زنان نیز مویه کنان به دنبال مسیر ِ خون های جامانده می روند و من همان دختر ِ تنها نشسته ام تا تو بیایی و آخرین قطرات شرافتم را به تو هدیه کنم شاید امید ِ کودکان بی پدر شود شاید آزادی را ببیند شاید ارثیه ای شود برای قصه شدن و یا حتی گذرگاه بیداری شود
